Vallen en weer opstaan

Er moest weer even een knop omgezet worden bij aankomst in Mozambique. Geen blanken of mooie huizen, maar slecht Engels sprekende Afrikanen en vele krotten langs de weg. Het is niet zo erg als Madagaskar, het is een stuk meer ontwikkeld, maar het blijft heftig om bedelende kindjes op kapotte, blote voeten te zien, mensen die uren aan het ploegen zijn in de snikhete zon en ouders die bizar lange afstanden moeten lopen om wat geld te kunnen verdienen. De wegen zijn gelukkig een heel stuk beter dan in Madagaskar en het vervoer gaat aardig op dezelfde manier. Overvolle minibusjes met in plaats van de bagage op het dak, de bagage op, onder of naast je. Terwijl de chauffeur over de weg scheurt en ik me afvraag of de bus nog voller kan, wordt er via het raam nog van alles opgehaald en afgeleverd. Post, manden met kippen, dozen met weet ik veel wat, je kan het zo gek niet bedenken of het wordt meegenomen voor een prikkie.

Het in- en uitpakken, uuuren en daaagen reizen en telkens afscheid moeten nemen van alle leuke mensen begon me op te breken. Hierom besloot ik direct naar Tofo, dé bad- en duikplaats van Mozambique, te gaan en even een tijdje uit te puffen. Al gauw werd duidelijk dat er hier voor lichamelijk uitrusten geen tijd is, want alle voornamelijk Nederlanders weten wel hoe je het alcoholpercentage in je lichaam op peil kan houden. Borreltje hier, dinertje daar, er is altijd wel iemand die een biertje koud heeft staan. Iedere dag een gezelligerd die ervoor zorgt dat je je goede voornemen van de vorige dag om niet te drinken wéér een dag uitstelt. Ook het duiken leed hieronder en daar heb ik voor moeten betalen, in figuurlijke zin. De ochtenden dat ik afbelde omdat ik nog in de kroeg zat was een walvishaai of een manta gespot, dé laatste 2 onderwaterdieren die ik van mijn duikbucketlist af wil strepen. Dagen waarop ik me aardig in vorm voelde moest ik het doen met schildpadden, dolfijnen of haaien. Verwend he? Hartstikke prachtig en bijzonder om telkens weer met wilde dolfijnen te zwemmen, de sonargeluiden te horen en ze hun vis te zien vangen, maar ik wil nu toch écht eindelijk eens die verdomde walvishaai vinden. In ieder geval heb ik een smoes om volgende winter weer te ontsnappen uit Nederland ;)

Bijna 2 weken heb ik mezelf geestelijke rust, zonne-uurtjes, tijd met vrienden, veel drank en feestjes gegund. Hoe langer ik op deze plek bleef, hoe lastiger ik het vond om mijn biezen weer te pakken en richting het noorden te gaan. Hierover was ik al behoorlijk sceptisch gezien de vele verhalen omtrent corruptie, onveiligheid en lastig te bereizen delen. Een Nederlands stel dat ik ontmoette deelde hun ervaringen en zorgde ervoor dat ik besloot deze plannen overboord te gooien en na een tussenstop direct naar Malawi te gaan. Deze tussenstop was een mooi kustplaatsje wat ik samen met 2 meiden zou omtoveren tot een rehab. Even geen drank en feestjes, maar een paar rustige, gezonde dagen terwijl we de prachtige eilanden in de omgeving zouden verkennen. De hitte, het lekkere eten, de gezellige mensen en onze "girlstime" zorgde voor een droog strotje, dus we besloten er een beerhab van te maken. Kratten werden ingeslagen, lege flessen werden verzameld en katers werden overgeslagen. De volgende ochtend zaten we kipfit op de boot naar ons eerste eiland en GUESS WHAT?! Een manta dobberde rond onze boot. Snorkel op en gaan. Wat een gi-gan-tisch mooie en indrukkende vis, mijn dag kon niet meer stuk. Onze beerhab sloten we in stijl af met een goed Afrikaans feestje. Zonder slaap, maar mét dikke tranen en een buik vol met bier stapte ik in bij een Duitse man die met zijn moeder op pad was naar Malawi en nam ik afscheid van de meiden die weer teruggingen naar Tofo. Voor vertrek maakte ik nog een grapje dat ze me waarschijnlijk met slagermuziek wakker zouden houden. Dit was natuurlijk de goden verzoeken. We waren nog geen minuut onderweg toen het volume voluit ging en deze Duitse horrormuziek uit de boxen knalde en zij onder het genot van een dikke sigaar mee blèrden. Met mijn oordoppen in, een doek over mijn hoofd en mijn benen opgevouwen probeerde ik deze lift te overleven. Hoewel hun muzieksmaak mij niet aanstond, was ik zeer dankbaar voor de lift, hun kookkunsten en hun aanwezigheid. Voor hetzelfde geldt had ik 2 hele dagen in overvolle chapas moeten zitten om de grens over te steken.

Al arriverende in Blantyre voelde ik mijn reislust weer terugkomen. Ik besloot direct de bus te pakken naar Mulanje, één van de grootste bergen in Afrika, en mezelf onder te dompelen in prachtige natuur en serene rust. Met een ingehuurde gids, een drager voor mijn backpack en een tas vol overlevingsvoer was ik gereed om 3 dagen te klimmen en te klauteren. Mijn enthousiasme werd al gauw letterlijk én figuurlijk overschaduwd door een gigantische thunderstorm. Terwijl wij stonden te wachten tot mijn pakezel zou arriveren, kwam het met bakken naar beneden en vlogen de flitsen ons om de oren. De door mij geliefde watervallen fungeerden voor deze keer als schuilplaats. Zonder teken van leven van die arme schat bespraken we onze opties, teruggaan of doorlopen. Mijn paniek was blijkbaar aanstekelijk, dat bleek wel toen de gids vroeg: What do you think? HALLO! Jij bent hier de gids, mijn lot ligt in jouw handen, haal me hier levend uit! Inmiddels heb ik wel geleerd te geloven in happy endings: meneer pakezel kwam verzopen aanlopen, regen en onweer stopte en na nog 3 uur hiken kwamen we aan bij onze prachtige eerste slaapplaats. Ik zal jullie mijn ellenlange surivivalverhalen verder besparen, maar het was WAANZINNIG mooi (en een klein beetje heel erg zwaar).

Mijn vuurdoop in Malawi belooft weer veel avontuur, we hebben er zin an :)