Veloma Madagaskar

Opnieuw op avontuur

Na mijn traantjes weggeveegd te hebben stonden me er heel wat kilometers te wachten. Deze keer richting de zuidwestelijke kust van Madagaskar. Het is één van de meest bekende nationale routes, maar ook één van de gevaarlijkste. De route loopt vlak langs de "zone rouge" waar geregeld aanvallen worden georganiseerd door bandieten, zowel op Malagassy als op toeristen. Ook is de politie een stuk corrupter, dit blijkt wel uit de vele aanhoudingen langs de weg. Om de 5 km staat er weer een verdwaalde politie-agent zijn handje op te houden. Tot nu toe had ik altijd netjes 1 plaats in de bus, maar hier worden ze overvol gepropt. Mensen zitten zelfs in de ramen, hangen aan de deuren etc. Dit mag allemaal, als je maar een opgevouwen krant inlevert bij de zoveelste politiepost met een extraatje erin. Geen wonder dat de wouten de rijkste mensen van het land zijn. De zone rouge voel je overal, mensen zijn bang en waarschuwen mij expliciet voor bepaalde plekken en tijdstippen. Zodra de zon onder is gegaan vervoeren mensen zich alleen nog maar met taxi's, motoren of quads. Ondanks alle waarschuwingen en voorzorgsmaatregelen heb ik me geen één keer onveilig gevoeld. Gewoon je gezonde verstand gebruiken, naar je gevoel luisteren en vooral niet het vertrouwen in de mensheid verliezen.

Wat dit laatste betreft ben ik het vertrouwen in oude, vieze, Franse en Italiaanse mannetjes wel kwijt. Langs de kust loopt er een handjevol van die het nodig vindt om veel te jonge meiden met hun geld hun bed in te lokken. Kotsmisselijk word ik er van als ik weer zo'n uitgezakte, verrimpelde, rijke vent zie met daarnaast een klein, jong, prachtig Malagassy meisje. Gelukkig zijn er heel wat hotels die paspoortcontroles houden en het sekstoerisme proberen tegen te houden.

Naast al deze ellende is er ook heel veel moois in deze regio. Ik heb van prachtige watervallen en uitzichten mogen genieten en jawel hoor, WEER een paradijs op aarde gevonden. Een klein vissersdorpje dat zich bevindt in een immens helder water met fijn, wit zand en een hele hete zon. 2x per dag een uur stroom, geen leidingwater, maar wel een prachtig uitzicht en een rustgevende stilte. De strandwandelingen die ik maakte waren naar het noorden, want het zuidelijke strand dient als toilet. Natuurlijk kwam ik hier pas achter nadat ik vele drollen had moeten ontwijken. Je ziet ze trouwens ook overal drijven in de zee aan deze kant van het strand. Gelukkig waren de vissers waarmee ik een paar keer op stap ging zo lief om me met hun zeilbootje op te halen voor mijn guesthouse, zodat alle uitwerpselen me bespaard bleven. Terwijl zij gingen vissen, liep ik rondjes over een onbewoond eiland, door de mangrove of lag ik onder een boom uit te puffen. Bewonderenswaardig hoe deze sterke mannen met een paar palen hout, rijstzakken en aan elkaar geknoopte touwtjes een zeilboot in elkaar zetten. Ergens is het heel aantrekkelijk om zo'n woeste, verwilderde spierbundel te zien die met de kleinste dingen iets heel groots kan fabriceren.

Naast het ronddobberen, vissen, zonnebaden en rum arrangé drinken met mijn nieuwe Franse vriend was er verder vrij weinig te doen. Na een paar dagen had ik dit wel gezien, dus pakte ik mijn tas, zie: mijn leven, weer in om deze kust verder te verkennen. Ondanks de nodige waarschuwingen besloot ik toch naar een plaatsje te gaan dat ik graag wilde zien. EN HOE! Op de laadklep van een overvolle vrachtwagen was nog wel een plekje voor kleine Anne. Oh en of ik ook even de baby van een bigmama vast wilde houden. Moet je mij hebben? Met mijn moederlijk instinct hield ik zijn of haar, ik zie het verschil in geslacht nooit bij baby's, hoofdje uit de zon en probeerde ik het nekje te ondersteunen. Met een beurse kont en rammelende eierstokken, ECHT NIET, kwam ik aan bij mijn volgende bestemming. Een minder fraai strand, maar een hele chille sfeer en een DISCO! Geen karaoke, maar gewoon een DJ, dat wordt feesten! Een barman van m'n hotel nam me mee met zijn vrienden, rum rum en nog eens rum. Natuurlijk weer veel te weinig geslapen en veel te veel gedronken, maar ik zat de volgende ochtend om 6 uur toch echt weer in een zeilbootje. De woeste visser nam me mee naar een gigantisch mooie snorkelplek midden op zee en zorgde dat ik weer veilig aan wal stond. 's Avonds zou ik weer gaan feesten, maar met de lange reis voor de boeg de volgende ochtend besloot ik verstandig te gaan slapen. Daar dacht de woeste visser anders over, hij kwam me halen voor een verrassing. Hup weer in de kleren en gelukkig maar, hij bleek een heel afscheidsmaal bereid te hebben met kaarslicht en al. In een klein huisje, zonder stroom en water, met een rondlopende haan, kakkerlakken en 100 nieuwsgierige mensen bij de deur. Natuurlijk ook met pannen vol rijst en vis. Met een groot schuldgevoel liet ik me bij mijn hotel afzetten, zodat ik de volgende dag kipfit in de busrit van 10 uur zou zitten. Alsof de woeste visser nog niet genoeg voor me had gedaan wekte hij me om 5 uur om mijn tas te dragen en een bus voor me aan te houden.

Ontroerd als ik was door alle hulp van de lieve mensen in een plaats waarvan iedereen zei dat ik gek was erheen te gaan in mijn eentje, reed ik weer terug naar de hoofdstad. Onderweg heb ik met een Franse gast, ja weer, nog wat plekken verkend én ben ik nog 2 dagen teruggegaan naar Ambositra. Alle lieve kids en mijn vrienden nog een dikke kus gegeven, natuurlijk nog wat spullen weggegeven én een dansje gewaagd in de karaokebar. Ten slotte een nachtje met vrienden in de hoofdstad de boel op stelten gezet en nu zit ik met heel veel mooie herinneringen en een brok in mijn keel op het vliegveld.

Madagaskar is zo ongelooflijk mooi, divers en bijzonder. De landschappen zijn prachtig, de stranden paradijslijk, de dieren uniek en de mensen ontzettend lief en behulpzaam. Dit alles moet ik achter me laten, maar er staan me nog heel wat andere, mooie landen te wachten de komende 3 maanden. Eerst papa en mama doodknuffelen, want die staan over een paar uur klaar op Johannesburg! :)