Weerzien x10
20 februari 2016 - Livingstone, Zambia
Het blijkt dat ik ineens veel meer familie heb en dat iedereen eigenlijk hetzelfde bloed deelt, want alle vrouwen zijn sisters. Die banden zijn overal te voelen, wat een vreselijk lieve en behulpzame mensen wonen in Malawi. Zoals zij zelf zeggen "the warm heart of Africa". Het voelt hierdoor weer even als thuis en dat gevoel wordt versterkt door het aantal fietsen dat gebruikt wordt. Fietstaxi's, met een heerlijk zacht kussentje op de bagagedrager, brengen je overal waar je wilt én met zoveel spullen als je wilt. Hoe vol alle matolas gedouwd worden, die fietsers kunnen er ook wat van. Een gigantische uitkomst voor de arme mensen hier, want het kost natuurlijk niks om zakken mais, strobalen of een hoop mensen te vervoeren met een tweewieler.
Het eerste paradijsplekje aan het prachtige meer had ik gevonden en ik kon mijn geluk niet op toen bleek dat het één groot weerzien was van eerder ontmoete mensen. Een Australisch stel dat ik had leren kennen in Mozambique, een Nederlandse jongen, een Duitser, 2 gasten uit Nieuw-Zeeland en het toppunt was een Nederlands stel wat ik 3,5 maand geleden voor het laatst in Madagaskar had gezien. Heerlijk al die bekenden, geen opstartpraatjes en kennismakingen, maar gewoon lekker vertrouwd. Met elkaar gingen we een nachtduik maken, weer even wat aan de adrenaline doen. Met uiteraard een zaklamp in de hand bracht een vissersbootje ons de duisternis in. Eenmaal in het pikzwarte water wist niemand meer wat onder, boven, links of rechts was en het wrak waar we wilden duiken was nergens te bekennen. Met nog een klein beetje lucht in onze tank belandden we uiteindelijk in het spookachtige wrak, COOHOOL! Minder gaaf was het toen bleek dat we de laatste meters zonder lucht zaten en naar adem snakkend boven kwamen. In ieder geval hadden we het wrak gevonden én de adrenaline waar we aan toe waren ;)
Met het Australische stel en de Nederlandse knaap besloot ik de horror matolas in te ruilen voor een ferry en zo op onze volgende bestemming te arriveren. Het eerste klas dek ticket bezorgde ons een knoertharde vloer als bed met de sterrenhemel als plafond. Wat een IMMENS vette ervaring was dit. Het duurde 1 nacht en 1 dag om aan te komen, maar we vermaakten ons prima door van het hoogste dek het meer in te springen en rondjes te lopen in andere klassen vol met geiten, varkens, vis en andere stinkzooi. We werden gedropt op mijn laatste bestemming in Malawi en wat een PARELTJE is Nkhata Bay. Ongelooflijk hoe één van de grootste meren ter wereld een kleur heeft waar de meeste zeewateren een puntje aan kunnen zuigen.
Het weerzien zette zich nog even voort, want een surfdude die ik in Tofo had ontmoet kwam me opzoeken in Zambia GEZELLAG! Na buspech en visumproblemen overleefd te hebben werd ik opgewacht met een motor om het wild hier te ontdekken. Al cruisend door de bergen en het oneindige landschap voelde ik mij vrijer dan tevoren. Zambia is één groot natuurpark zonder omheiningen waar Tarzan en Jane zich als vissen (liever gezegd nijlpaarden, refererend aan het aantal hier) in het water voelden. Op zoek naar footprints en droppings, borrelen in de weide terwijl de hyena's op ons afkwamen en rennen door de bosjes met een stok in onze handen omdat de hippo's uit het water kwamen. Na al deze wildlife ervaringen leverden we onze motor in en pakten we de bus om weer ouderwets uit onze pan te gaan in de "ghetto". Al gauw verruilden we het stadse leven weer voor natuur, één van de zeven wereld natuurwonderen welteverstaan: de VICTORIA FALLS. Manmanman wat een hemelse, machtige, adembenemende plek is dit. Een ellenlange muur waar onvoorstelbaar veel water van 100 meter naar beneden stroomt (GOOGEL HET!). 4 dagen lang betaalden we ons scheel aan entreetickets en nieuwe visa, want we wilden het begin in Zambia tot het eind in Zimbabwe zien. Uuuuuren staarden we naar dit bizarre natuurverschijnsel, klauterden we door de rotsen om een eigen plekje te creëren en lieten we ons kletsnat sprayen door het opstuivende water. Als kers op de taart leidde een local ons illegaal langs de afgrond, probeerden we in een kettingvorm de stroming te trotseren en sprongen we van een rots af die uitmondde in de afgrond. Dit vertelde ik het thuisfront natuurlijk pas toen we levend en wel weer in ons hostel arriveerden ;)
Ook nu moest er weer afscheid genomen worden van een ontzettend bijzonder persoon tijdens mijn reis, waarmee ik ongelooflijke dingen heb mogen delen. Onze hysterische Engelse maatjes blijven gelukkig nog wel even aan mijn zijde, zondag gaan we de grens over naar Botswana. Let's do this!
Het eerste paradijsplekje aan het prachtige meer had ik gevonden en ik kon mijn geluk niet op toen bleek dat het één groot weerzien was van eerder ontmoete mensen. Een Australisch stel dat ik had leren kennen in Mozambique, een Nederlandse jongen, een Duitser, 2 gasten uit Nieuw-Zeeland en het toppunt was een Nederlands stel wat ik 3,5 maand geleden voor het laatst in Madagaskar had gezien. Heerlijk al die bekenden, geen opstartpraatjes en kennismakingen, maar gewoon lekker vertrouwd. Met elkaar gingen we een nachtduik maken, weer even wat aan de adrenaline doen. Met uiteraard een zaklamp in de hand bracht een vissersbootje ons de duisternis in. Eenmaal in het pikzwarte water wist niemand meer wat onder, boven, links of rechts was en het wrak waar we wilden duiken was nergens te bekennen. Met nog een klein beetje lucht in onze tank belandden we uiteindelijk in het spookachtige wrak, COOHOOL! Minder gaaf was het toen bleek dat we de laatste meters zonder lucht zaten en naar adem snakkend boven kwamen. In ieder geval hadden we het wrak gevonden én de adrenaline waar we aan toe waren ;)
Met het Australische stel en de Nederlandse knaap besloot ik de horror matolas in te ruilen voor een ferry en zo op onze volgende bestemming te arriveren. Het eerste klas dek ticket bezorgde ons een knoertharde vloer als bed met de sterrenhemel als plafond. Wat een IMMENS vette ervaring was dit. Het duurde 1 nacht en 1 dag om aan te komen, maar we vermaakten ons prima door van het hoogste dek het meer in te springen en rondjes te lopen in andere klassen vol met geiten, varkens, vis en andere stinkzooi. We werden gedropt op mijn laatste bestemming in Malawi en wat een PARELTJE is Nkhata Bay. Ongelooflijk hoe één van de grootste meren ter wereld een kleur heeft waar de meeste zeewateren een puntje aan kunnen zuigen.
Het weerzien zette zich nog even voort, want een surfdude die ik in Tofo had ontmoet kwam me opzoeken in Zambia GEZELLAG! Na buspech en visumproblemen overleefd te hebben werd ik opgewacht met een motor om het wild hier te ontdekken. Al cruisend door de bergen en het oneindige landschap voelde ik mij vrijer dan tevoren. Zambia is één groot natuurpark zonder omheiningen waar Tarzan en Jane zich als vissen (liever gezegd nijlpaarden, refererend aan het aantal hier) in het water voelden. Op zoek naar footprints en droppings, borrelen in de weide terwijl de hyena's op ons afkwamen en rennen door de bosjes met een stok in onze handen omdat de hippo's uit het water kwamen. Na al deze wildlife ervaringen leverden we onze motor in en pakten we de bus om weer ouderwets uit onze pan te gaan in de "ghetto". Al gauw verruilden we het stadse leven weer voor natuur, één van de zeven wereld natuurwonderen welteverstaan: de VICTORIA FALLS. Manmanman wat een hemelse, machtige, adembenemende plek is dit. Een ellenlange muur waar onvoorstelbaar veel water van 100 meter naar beneden stroomt (GOOGEL HET!). 4 dagen lang betaalden we ons scheel aan entreetickets en nieuwe visa, want we wilden het begin in Zambia tot het eind in Zimbabwe zien. Uuuuuren staarden we naar dit bizarre natuurverschijnsel, klauterden we door de rotsen om een eigen plekje te creëren en lieten we ons kletsnat sprayen door het opstuivende water. Als kers op de taart leidde een local ons illegaal langs de afgrond, probeerden we in een kettingvorm de stroming te trotseren en sprongen we van een rots af die uitmondde in de afgrond. Dit vertelde ik het thuisfront natuurlijk pas toen we levend en wel weer in ons hostel arriveerden ;)
Ook nu moest er weer afscheid genomen worden van een ontzettend bijzonder persoon tijdens mijn reis, waarmee ik ongelooflijke dingen heb mogen delen. Onze hysterische Engelse maatjes blijven gelukkig nog wel even aan mijn zijde, zondag gaan we de grens over naar Botswana. Let's do this!
Erg leuk om te lezen. Geniet nog van de laatste weken.