Laatste weken vrijwilligerswerk

Hoe alleen ik me voelde de eerste twee weken, zo druk en gezellig heb ik het gehad de weken na mijn vakantie. Voor mijn vertrek had ik wat jongens ontmoet die werken als gids. Na nummers uitgewisseld te hebben, belden ze me bijna iedere dag om me uit te nodigen. Ronddwalen in de bergen, afkoelen bij de waterval, biertjes drinken in de rijstvelden, karaoke zingen of een lesje billen schudden in de "club". Dit laatste was nogal een happening. Een blanke vrouw in Ambositra en dan ook nog dansend in de nacht. Voor het eerst tijdens mijn reis had ik last van dronken mannen die handtastelijk werden en ontzettend vermoeiend waren. Na er één bij zijn strot gegrepen te hebben, haalden mijn vrienden er een politieagent bij, die zelf ook aan het stappen was. De politie hanteert hier helaas het motto "niks voor niets", dus na een dansje met hem had ik de hele nacht bewaking en kon ik lekker uit mijn dak gaan. Buiten deze kneusjes zijn alle mannen ontzettend lief en behulpzaam. Tassen worden gedragen, op hol geslagen stieren die over de weg lopen worden op afstand gehouden, als je moe bent word je voortgetrokken tijdens het bergbeklimmen, paden worden "wandelklaar" gemaakt, er wordt voor wat wind gezorgd als het te heet is etc. En HALLELUJAH wat is het warm. Hoeveel regen, wind en onweer er was in oktober, zoveel zon en zweet is er nu. Gelukkig wist iemand mij te vertellen dat er buiten het dorp een zwembad is. WOEHOE even bakken en zwemmen. Dit was dé plek om me 2x per week even terug te trekken. Of toch niet. De rijkere dorpelingen die hier ook naartoe gaan vonden het fascinerend om te zien hoe ik zwem, want dat kunnen de meeste mensen hier niet. Het feit dat ik in de bloedhete zon wat kleur op probeer te doen vinden ze ook bizar. En natuurlijk willen ze allemaal op de foto met deze attractie. Gelukkig spreken zij wel een woordje Frans, dus is het ook best gezellig ;)

Naast alle gezelligheid werd er natuurlijk ook gewerkt. Net als voor mijn visarun was ik iedere maandag tot en met vrijdag druk met lesgeven, kindjes voeren en zieke mensen bezoeken en helpen. Ook stond het verwennen van een heleboel kinderen op het programma. Met maar een heel klein gedeelte van het ingezamelde geld kon ik voor Sinterklaas spelen, hij is tenslotte weer in het land. Alle klassen op school heb ik getrakteerd op fruit, koekjes, nootjes, lolly's etc. Mijn eigen klas heb ik dubbel verwend, want naast al dat lekkers heb ik met een prijzenspel kleren, ondergoed, nagellak en speelgoed uitgedeeld. Geweldig om met zo weinig geld zoveel blije gezichtjes te kunnen toveren. Er is sowieso heel weinig nodig om de kinderen hier te laten lachen en te vermaken. En anders doen ze het zelf wel. Fascinerend om te zien hoe ze zichzelf met een auto- of fietsband, zeep, lyceepit, bamboostok of iets anders wat voor het grijpen ligt kunnen bezighouden. Die verwende Nederlandse dreiners kunnen hier een voorbeeld aan nemen. Mensen die mij een beetje kennen weten hoe vervelend ik kleine, krijsende, aanstellerige kinderen vind. Mocht ik tóch ooit kiezen voor voortplanting, dan zal ik mijn kinderen wat dat betreft net zo opvoeden als ze in Madagaskar doen. Nog iets wat ik graag in stand zou willen houden én door zou willen geven is het DELEN van je bezit. Of dit nou geld, eten, kennis, sigaretten of wat dan ook is. De meesten van ons zijn zo egoïstisch zonder dat ze het zelf doorhebben. Ook al denk je vrijgevig te zijn, als je hier bent ervaar je pas écht wat delen inhoudt. Bovendien blijft het me verbazen dat NIETS wordt weggegooid hier. Mango- en sinaasappelschillen worden gewoon opgegeten, slippers worden gedragen totdat het voetblad volledig verdwenen is en gelukkig wordt hier geen gebruik gemaakt van plastic tassen, waardoor de straten dit bespaard blijft. Iedereen heeft een gevlochten boodschappentas die werkelijk voor alles gebruikt wordt. De slager legt de gekochte varkenslappen erin, de groenteboer legt je aangeschafte wortels er bovenop en de levende kip die je vanavond gaat slachten om op te peuzelen zetten ze er bovenop. Vervolgens moet je nog 2 uur lopen in de snikhete zon, zodat alle sappen zich lekker kunnen vermengen. Nee, van mijn smetvrees heb ik inmiddels geen last meer.

Al met al liep ik de laatste week met een tevreden gebruind gezichtje door de bergen van Ambositra. Bijna iedereen (her)kende me, zei me gedag met JANNAH en probeerde een praatje te maken in het Frans wat ik ze geleerd heb. Anderen lieten me lekker met rust, want ze waren er inmiddels wel aan gewend dat ik weer voorbij huppelde. Ook met mijn vrienden voelde het inmiddels zo vertrouwd, dat ik het raar vond dat de toeristen die voorbij reden mij aankeken alsof ze water zagen branden. Een inmiddels blond meisje dat rondhangt met een stel, uiteraard donkere, gasten en er wat Malagassy woorden uitgooit. Ik voelde me zoveel meer verbonden met hen dan met de toeristen, dat het erbij insloop dat ik de toeristen ook VAZAHA ging noemen. Als er een paar bij de toeristenwinkels gespot waren, slenterden we erheen en probeerden we ze te "versieren". Een ouderwets doch vermakelijk spelletje wat zorgde voor hilarische middagen. Een keer bleef een gezellig clubje Fransen in het centrum slapen en namen we ze mee naar de karaokebar. Ik denk dat de meiden deze nacht, met al die mannelijke aandacht, niet snel zullen vergeten ;)

En toen was daar het afscheid. Mijn laatste weekend met de jongens hebben we bizar veel gedanst, gedronken en gelachen. Met een behoorlijke kater verliet ik het centrum om de laatste maaltijd met de kinderen van het weeshuis te nuttigen. Extra veel vlees, pasta en uiteraard rijst. Ook heb ik al mijn kleine vriendjes en vriendinnetjes een geprinte foto gegeven als souvenir, want we hebben er wat gemaakt met z'n allen. Ten slotte had ik nog een verrassing, mijn laptop! Een aantal jongens doen een technische opleiding, dus ze kunnen hem goed gebruiken en mij scheelt het wat kilo's bagage.

Dezelfde buikpijn die ik had om terug te keren naar het dorp heb ik nu om Ambositra te verlaten. Wat een geweldige, mooie, emotionele ervaring was mijn vrijwilligerstijd. Zoveel bijzondere mensen ontmoet en ik heb een behoorlijk steentje bij kunnen dragen, mede dankzij iedereen die een bijdrage heeft geleverd! Op naar een nieuw avontuur tijdens mijn laatste 2 weken in Madagaskar...