Eerste deel van het vrijwilligerswerk
14 november 2015 - Ambositra, Madagaskar
Het is zo ontzettend lastig om het thuisfront een idee te geven van hoe mijn tijd hier is. Hoeveel verhalen ik ook vertel, hoeveel foto's ik ook laat zien, niemand zal ervaren hoe het is om als enig blank, "rijk" meisje rond te lopen in de bergen van Ambositra. Jullie missen de geluiden, de geuren en misschien wel het belangrijkste: de gevoelens die de mensen en de omgeving mij geven.
Laat ik maar meteen met de deur in huis vallen, het is pittig, verrekte pittig. Ik had absoluut geen rooskleurige verwachtingen, maar om hier dan echt te zijn is even andere koek. Overal waar ik loop word ik geconfronteerd met de enorme armoede die Madagaskar kent. Het was wel duidelijk dat ze hier alle hulp hard nodig hebben en ik wist dan ook niet waar ik moest beginnen. Na kennismaking met Honorine, de vrouw die het weeshuis runt, "haar" kids en de juffen, stond ik ineens voor een klas met ruim 50 overenthousiaste peuters die geen woord Frans spreken. De juf is ziek, dus of ik de komende dagen deze klas onder mijn hoede wil nemen. Dansen, zingen, kleuren, knutselen, de PABO-opleiding zou trots op me zijn. Heel leuk allemaal, voor een uur. En geen minuut langer. Mijn creativiteit was op, evenals mijn energie. Hoewel het eindresultaat iets was om trots op te zijn, werd mij wel duidelijk dat ik dit de komende tijd niet elke dag van 7 tot 12 kan gaan doen. Groep 8 kon me ook heel hard gebruiken, ze worden namelijk volgend jaar op de middelbare school geacht Frans te spreken. Prima, laat mij dat maar doen. Ook hier wordt gezongen, getekend, gedanst en geknutseld, maar als basis voor de Franse dialogen. En jeetje wat zijn het een KANJERS! Ze leren zo ontzettend snel en doen zo gigantisch hun best, wat ben ik trots op ze. Ook ben ik stiekem trots op mezelf dat ik dit voor elkaar krijg zonder een gemeenschappelijke taal te spreken. Inmiddels is het een gewoonte dat ik deze klas iedere dag de eerste helft van de ochtend lesgeef. Daarna zoek ik de kleuterklas op, is het even klap-, zing- en glijbaantijd en vertrekken we hand in hand naar de kantine. Aangezien zij thuis weinig te eten krijgen, serveren wij ze een bordje met rijst, groenten en soms vlees of pasta als topping. Met een volle buik vertrekken de koters richting huis en neem ik de weesjes mee naar het weeshuis. Hier verorber ik mijn maaltijd wat vaak een stuk uitgebreider is en verwen ik "mijn" kleintjes met wat extra hapjes. In de middag vertrek ik naar de markt om boodschappen te doen voor het weeshuis en mijzelf. Verder heb ik tot nu toe een aantal huisbezoeken gedaan bij ernstig zieke mensen. Het is hier niet vanzelfsprekend bij ziekte naar de dokter te gaan, gezien de financiële middelen. Het is óf een dokter bezoeken óf eten. En soms zelfs geen van beide. Gelukkig heb ik een mooi bedrag verzameld en kan ik wat bijdragen. Triest genoeg heeft dit voor een aantal niet mogen baten en hebben zij alsnog het leven gelaten.
Behalve de armoede is de eenzaamheid ook echt wel een puntje. Vanaf het moment dat ik met mijn blanke slaapkop mijn kamer uitloop, begint het circus en dat eindigt pas zodra ik mijn deur 's avonds dichtdoe. Tientallen kinderen roepen, wijzen en lachen. De ouders doen gezellig mee wat er dus op neer komt dat ik de hele dag in de schijnwerpers sta. De eerste paar dagen zwaaide ik als ze VAZAHA riepen, zette ik mijn lieve glimlach op en had ik geduld met alle koters die me van alle kanten besprongen. Ook de taxichauffeur, groenteboer en welke verkoper dan ook probeerde ik in het begin rustig duidelijk te maken dat ik niet 8x zoveel ga betalen voor iets omdat ik toevallig blank ben. Na verloop van tijd begon ik me een buitenbeentje te voelen, dat met vrijwel niemand kan communiceren en dagelijks hele kilometers aflegt om gebruik te kunnen maken van internet zodat ik nog iets van sociaal contact heb. Tot overmaat van ramp zat ik ook nog eens onder de bultjes, VLOOIENBETEN!
Zoals je je kan voorstellen kwam mijn visarun naar La Réunion als geroepen. Ik kon wel een uitstapje gebruiken. Binnen 2 uur verruilde ik mijn eenzame plekje in één van de armste landen ter wereld voor een rijk, schoon, Europees eiland. Heel verwarrend en oneerlijk, maar stiekem ook wel even fijn. Ik werd op sleeptouw genomen door een jongen die ik leerde kennen via couchsurfing, een digitale ontmoetingsplek voor reizigers. Dankzij hem voelde ik me al gauw thuis op dit prachtige eiland wat een paradijs is voor wandelaars. Doordat ik maar een week de tijd had, moest ik prioriteiten stellen. De vulkaan was een dag voor mijn aankomst uitgebarsten, dus dit stond bovenaan mijn lijstje. Jammer genoeg geen vuurspuwende vulkaan gezien, maar wel lava en ik heb ook de nog aanwezige hitte kunnen voelen, HEFTIG! Mafate is dé plek om de benen te trainen, dus hier moest ik ook naartoe. Vanwege de bewolking in de bergen is het maar de vraag of het geluk aan je zijde staat en je dit pareltje kan aanschouwen. Gelukkig was dit het geval en heb ik van adembenemende uitzichten kunnen genieten. Tenslotte is La Réunion vele watervallen rijk en hoe kan je die beter bezichtigen door er vanaf te klimmen met behulp van een beangstigend dun koord. Met maar 2 uur slaap en een vreselijke kater begon mijn afdaling van bijna 100 meter. WAUW wat is canyoning vet! Eenmaal beneden bleek het avontuur nog niet afgelopen te zijn, want er stonden mij nog gigantische rotsen en kleinere watervallen te wachten. Salto, flikflak of een "gewone" duik, we leken wel een acrobatenclub. Naast al deze geweldige natuur was er natuurlijk ook nog tijd voor feestjes, dansjes en drankjes. Wat een bizar mooi en gezellig eiland. Mocht ik een vacature zien op internet dan weet ik waar ik naartoe ga verhuizen. Op het vliegveld moest ik dan ook even slikken om deze waanzinnige plek en al die leuke mensen achter me te laten. Helaas is dit een keerzijde van het rondreizen.
Met letterlijke en figuurlijke buikpijn zat ik in de taxi-brousse weer terug naar de basis van mijn reis. Dit gevoel maakte plaats voor schaamte zodra we in de buurt kwamen van Ambositra. Schaamte omdat ik op zag tegen mijn terugkomst, schaamte omdat ik me zo verwend had gedragen, schaamte omdat ik de plek bij tijd en wijlen verafschuwde. Op het moment dat ik het dorp binnenreed hoorde ik van alle kanten JANNA (Anne is blijkbaar lastig uit te spreken) en rende er een hele horde kids achter mijn taxi aan. Bij aankomst in het weeshuis had ik nog geen stap over de drempel gezet of mijn kleine beste vriend besprong me, gevolgd door mijn kleine beste vriendin. WOW! Met een brok in mijn keel tilde ik ze op en besefte ik hoe erg ik ze had gemist. Hopelijk heb ik de knop nu eindelijk gevonden die ik om moet zetten en kan ik mij voor 100% overgeven aan het ECHTE binnenlandse leven van Madagaskar.
Laat ik maar meteen met de deur in huis vallen, het is pittig, verrekte pittig. Ik had absoluut geen rooskleurige verwachtingen, maar om hier dan echt te zijn is even andere koek. Overal waar ik loop word ik geconfronteerd met de enorme armoede die Madagaskar kent. Het was wel duidelijk dat ze hier alle hulp hard nodig hebben en ik wist dan ook niet waar ik moest beginnen. Na kennismaking met Honorine, de vrouw die het weeshuis runt, "haar" kids en de juffen, stond ik ineens voor een klas met ruim 50 overenthousiaste peuters die geen woord Frans spreken. De juf is ziek, dus of ik de komende dagen deze klas onder mijn hoede wil nemen. Dansen, zingen, kleuren, knutselen, de PABO-opleiding zou trots op me zijn. Heel leuk allemaal, voor een uur. En geen minuut langer. Mijn creativiteit was op, evenals mijn energie. Hoewel het eindresultaat iets was om trots op te zijn, werd mij wel duidelijk dat ik dit de komende tijd niet elke dag van 7 tot 12 kan gaan doen. Groep 8 kon me ook heel hard gebruiken, ze worden namelijk volgend jaar op de middelbare school geacht Frans te spreken. Prima, laat mij dat maar doen. Ook hier wordt gezongen, getekend, gedanst en geknutseld, maar als basis voor de Franse dialogen. En jeetje wat zijn het een KANJERS! Ze leren zo ontzettend snel en doen zo gigantisch hun best, wat ben ik trots op ze. Ook ben ik stiekem trots op mezelf dat ik dit voor elkaar krijg zonder een gemeenschappelijke taal te spreken. Inmiddels is het een gewoonte dat ik deze klas iedere dag de eerste helft van de ochtend lesgeef. Daarna zoek ik de kleuterklas op, is het even klap-, zing- en glijbaantijd en vertrekken we hand in hand naar de kantine. Aangezien zij thuis weinig te eten krijgen, serveren wij ze een bordje met rijst, groenten en soms vlees of pasta als topping. Met een volle buik vertrekken de koters richting huis en neem ik de weesjes mee naar het weeshuis. Hier verorber ik mijn maaltijd wat vaak een stuk uitgebreider is en verwen ik "mijn" kleintjes met wat extra hapjes. In de middag vertrek ik naar de markt om boodschappen te doen voor het weeshuis en mijzelf. Verder heb ik tot nu toe een aantal huisbezoeken gedaan bij ernstig zieke mensen. Het is hier niet vanzelfsprekend bij ziekte naar de dokter te gaan, gezien de financiële middelen. Het is óf een dokter bezoeken óf eten. En soms zelfs geen van beide. Gelukkig heb ik een mooi bedrag verzameld en kan ik wat bijdragen. Triest genoeg heeft dit voor een aantal niet mogen baten en hebben zij alsnog het leven gelaten.
Behalve de armoede is de eenzaamheid ook echt wel een puntje. Vanaf het moment dat ik met mijn blanke slaapkop mijn kamer uitloop, begint het circus en dat eindigt pas zodra ik mijn deur 's avonds dichtdoe. Tientallen kinderen roepen, wijzen en lachen. De ouders doen gezellig mee wat er dus op neer komt dat ik de hele dag in de schijnwerpers sta. De eerste paar dagen zwaaide ik als ze VAZAHA riepen, zette ik mijn lieve glimlach op en had ik geduld met alle koters die me van alle kanten besprongen. Ook de taxichauffeur, groenteboer en welke verkoper dan ook probeerde ik in het begin rustig duidelijk te maken dat ik niet 8x zoveel ga betalen voor iets omdat ik toevallig blank ben. Na verloop van tijd begon ik me een buitenbeentje te voelen, dat met vrijwel niemand kan communiceren en dagelijks hele kilometers aflegt om gebruik te kunnen maken van internet zodat ik nog iets van sociaal contact heb. Tot overmaat van ramp zat ik ook nog eens onder de bultjes, VLOOIENBETEN!
Zoals je je kan voorstellen kwam mijn visarun naar La Réunion als geroepen. Ik kon wel een uitstapje gebruiken. Binnen 2 uur verruilde ik mijn eenzame plekje in één van de armste landen ter wereld voor een rijk, schoon, Europees eiland. Heel verwarrend en oneerlijk, maar stiekem ook wel even fijn. Ik werd op sleeptouw genomen door een jongen die ik leerde kennen via couchsurfing, een digitale ontmoetingsplek voor reizigers. Dankzij hem voelde ik me al gauw thuis op dit prachtige eiland wat een paradijs is voor wandelaars. Doordat ik maar een week de tijd had, moest ik prioriteiten stellen. De vulkaan was een dag voor mijn aankomst uitgebarsten, dus dit stond bovenaan mijn lijstje. Jammer genoeg geen vuurspuwende vulkaan gezien, maar wel lava en ik heb ook de nog aanwezige hitte kunnen voelen, HEFTIG! Mafate is dé plek om de benen te trainen, dus hier moest ik ook naartoe. Vanwege de bewolking in de bergen is het maar de vraag of het geluk aan je zijde staat en je dit pareltje kan aanschouwen. Gelukkig was dit het geval en heb ik van adembenemende uitzichten kunnen genieten. Tenslotte is La Réunion vele watervallen rijk en hoe kan je die beter bezichtigen door er vanaf te klimmen met behulp van een beangstigend dun koord. Met maar 2 uur slaap en een vreselijke kater begon mijn afdaling van bijna 100 meter. WAUW wat is canyoning vet! Eenmaal beneden bleek het avontuur nog niet afgelopen te zijn, want er stonden mij nog gigantische rotsen en kleinere watervallen te wachten. Salto, flikflak of een "gewone" duik, we leken wel een acrobatenclub. Naast al deze geweldige natuur was er natuurlijk ook nog tijd voor feestjes, dansjes en drankjes. Wat een bizar mooi en gezellig eiland. Mocht ik een vacature zien op internet dan weet ik waar ik naartoe ga verhuizen. Op het vliegveld moest ik dan ook even slikken om deze waanzinnige plek en al die leuke mensen achter me te laten. Helaas is dit een keerzijde van het rondreizen.
Met letterlijke en figuurlijke buikpijn zat ik in de taxi-brousse weer terug naar de basis van mijn reis. Dit gevoel maakte plaats voor schaamte zodra we in de buurt kwamen van Ambositra. Schaamte omdat ik op zag tegen mijn terugkomst, schaamte omdat ik me zo verwend had gedragen, schaamte omdat ik de plek bij tijd en wijlen verafschuwde. Op het moment dat ik het dorp binnenreed hoorde ik van alle kanten JANNA (Anne is blijkbaar lastig uit te spreken) en rende er een hele horde kids achter mijn taxi aan. Bij aankomst in het weeshuis had ik nog geen stap over de drempel gezet of mijn kleine beste vriend besprong me, gevolgd door mijn kleine beste vriendin. WOW! Met een brok in mijn keel tilde ik ze op en besefte ik hoe erg ik ze had gemist. Hopelijk heb ik de knop nu eindelijk gevonden die ik om moet zetten en kan ik mij voor 100% overgeven aan het ECHTE binnenlandse leven van Madagaskar.
Bijzonder om jouw ervaringen te lezen. Het is heel herkenbaar. Zowel de vlooienbeten, het gevoel van eenzaamheid als de liefde van en voor de kinderen. Wat mij hielp om de avonden minder ongezellig te maken was lezen en dvd's kijken die ik van Remi kon lenen. Misschien heb jij er ook iets aan :) Super dat je ook de kans hebt gehad naar La Réunion te gaan! Prachtige foto's. Wil je een dikke knuffel vanuit het koude Nederland doorgeven aan de kinderen thuis, Honorine, groep 8 en collega Lala als ze er nog werkt? :) Veel plezier!
Xxx