Madagaskar

Voor mijn trouwe volgers een waarschuwing vooraf: mijn blog wordt lang niet zo gedetailleerd en komisch als die van mijn reis door ZO-Azië. Helaas kan ik niet tippen aan Jeroens hilarische schrijfwijze. Toch zal ik proberen mijn zorgvuldig gekozen belevenissen zo beeldend en vermakelijk mogelijk over te brengen. 

De meesten weten dat ik tijdens de laatste maanden in Nederland vooral NIET bezig was met mijn reis, maar wel met het mooie leven in Amsterdam. Ik had dus wat te doen in het vliegtuig. Gelukkig had mijn reismaatje Anja, die ik via een reisforum had ontmoet, al wat voorwerk gedaan. Zij lag de nacht van mijn aankomst in bed op mij te wachten met drinken en een uitgeklapt muskietennet, de schat!

Ons eerste avontuur begon met de taxi-brousse, een minivan die tot de nok toe gevuld wordt en pas vertrekt als iedere centimeter benut is. Bij aankomst op het station hadden we al een hele stoet achter ons met mensen die allemaal iets van ons wilden. Backpackers zijn schaars in Madagaskar, dus de meeste Malagassy hebben nog nooit een vazaha (blanke) onder de lokale bevolking gezien. Toen wij en onze tassen letterlijk de auto uitgesleurd werden, was het CHAOS. Anja rende achter haar backpack aan, ik rende achter Anja aan en een lieve Malagassy rende achter mij aan die mijn in alle hectiek verloren kussentje terug wilde geven. Deze meneer was natuurlijk de pineut toen hij aan mijn arm trok om het te overhandigen. Op het moment dat ik doorhad dat hij enkel mijn eigendom wilde teruggeven, heb ik hem met mijn meest lieve blik hartelijk bedankt. Het scheelt trouwens heel wat ellende als je Frans spreekt hier, komt dat even goed uit!

Een aantal dagen, taxi-ritjes en zweetdruppels verder startte onze trip naar het westen. 3 dagen reizen per roeiboot, kamperen bij een waterval en op verlaten strandjes, gitaar spelen en dansen bij het kampvuur, dronken worden dankzij rum à la banane, smikkelen van vers gevangen vis en jezelf overgeven aan de serene rust. Hoewel dit allemaal fan-tas-tisch was, heb ik een intense cultuurshock gehad en toch een traantje weg moeten pinken. Terwijl wij begonnen aan een heerlijke lunch, stuitten we op een groot gezin dat leefde onder een boom en niet meer te eten had dan een kom witte rijst. Uitgemergelde kindjes die ons en ons eten bekeken alsof ze water zagen branden. Na 2 happen genomen te hebben, verzamelden we ons eten en hebben we dit aan de moeder gegeven van het gezin. Zij heeft een deel uitgedeeld aan haar kroost en de restanten werden bewaard voor de komende zware dagen die hen te wachten stonden. We hebben ze hierna laten zien wat een camera is en hoe leuk het is om foto's van elkaar te maken. Hoe vrolijk deze mensen worden van zulke voor ons vanzelfsprekende dingen, kan een groot voorbeeld zijn voor velen van ons. Ja het klinkt cliché, maar wat is de wereld oneerlijk verdeeld en wat mogen wij welke god dan ook op onze blote knieën bedanken voor alles wat wij in Nederland hebben.

Een ieder die een beetje verstand heeft van (culturele) reizen weet dat je Madagaskar niet mag verlaten voordat je de Tsingy en Baobabs hebt gezien. Mocht het je interesseren, google na het lezen van dit stukje deze fantastische plekken, zo niet moet je deze alinea even overslaan. De Tsingy's zijn gigantische rotsformaties waar je boven-, tussen- en onderdoor kan klimmen, KIKKUH! Eenmaal het viewpoint bereikt te hebben, begrijp je waarom dit valt onder het UNESCO werelderfgoed. Allée des Baobabs tijdens zonsondergang is net zo'n pareltje. Uiteraard hebben we na deze trip en een ellenlange taxi-brousse rit nog een natuurpark meegepikt waar we lemuren, kameleons en indri's hebben gespot. Check check en check, op naar het strand!

Zo verwend als wij zijn, zagen we het niet zitten om weer uuuuuuren opgevouwen te zitten in een taxi-brousse, terwijl de helft van de inzittenden plastic tasjes vol kotst. Voor veel te veel geld vlogen we in een uur naar het prachtige eiland Nosy Be. Tijd voor wat zon, zee, duiken en feestjes! Wellicht heb je ons jaloersmakende strandje gezien, met een prachtige kamer waarbij het zeewater 's ochtends bijna ons bed raakt. Ook hier kon ik weer heel wat moois van mijn lijstje strepen: snorkelen met wilde dolfijnen, varen met spelende walvissen en duiken met verschillende haaien en roggen. Hoewel ik al heel veel fantastische plekken en dieren heb mogen zien tijdens mijn reizen, het paradijs op aarde heb ik gevonden! In dit paradijs is het overigens heel normaal om te liften. Je wilt ergens heen dus loopt alvast vooruit en wanneer er een auto aan komt steek je je hand op. Iedereen heeft wel een plekje vrij, desnoods in de kofferbak. De vazaha krijgt, bijna altijd, de beste plek en betaalt afhankelijk van de afstand een aantal cent. 

Het avontuur van de "prinsesjes in de jungle" hield hier op, want onze wegen gingen scheiden. Wat was het fantastisch om al deze mooie momenten te kunnen delen met iemand die je vooraf niet kende, maar die zo hetzelfde in het (reis)leven staat als jij. Gieren van het lachen dat we konden om onszelf, want we realiseerden ons maar al te goed dat we zeikerdjes kunnen zijn. We stonden samen bij iedere taxi of boot vooraan om de beste (zon)plek te bemachtigen. (Super)marktjes struinden we af om fruit en volkoren (!) crackers te kopen, zodat we nog een beetje aan de lijn konden denken. Elkaar overtreffen met het zuchten en puffen als het ergens stonk, lang duurde of vies was. Maar ook allebei genoegen konden nemen met zo weinig wat je nodig blijkt te hebben om te kunnen genieten. 

Nosy Be begon te voelen als thuis, mede dankzij de eigenaar van Nosy Lodge die zich ontfermde over kleine, inmiddels eenzame Anne én dankzij de geweldige duikmannen van Scuba Nosy Be. Hierom besloot ik mezelf nog wat dagen te laten verwennen door al het moois wat dit eiland te bieden heeft. Dat is maar goed ook, want de dag van vertrek stond ik weer met beide benen in de backpackerswereld. Een veel te hoog bedrag betaald voor een "zitplek" in een taxi-brousse tussen zingende (lees: gillende) BIG momma's, slapen op een steenhard bed tussen een heleboel dikke vette kakkerlakken en kilometers heen en weer lopen met loeizware tassen omdat je je camera verloren bent. Desalniettemin heb ik met mijn gevonden camera (HELD!) weer mooie foto's kunnen schieten, deze keer van de rode Tsingy, duizenden vleermuizen in een grot, immense krokodillen en andere ondefinieerbare doch bijzondere dieren. Deze plekken waren lang niet zo bijzonder en leuk geweest zonder 2 hilarische diva's uit Dubai die ik per toeval tegenkwam. Prinses Anne werd in alles overtroffen, baas boven baas zeggen we dan maar. Om mijn buikspieren nog wat te trainen besloot ik mijn planning om te gooien en de laatste dagen Madagaskar van Maeva en Pierre (huh? ja hij is homo) mee te liften. NOG mooiere stranden, NOG lekkerder eten, NOG meer bijzondere dieren en NOG leukere feestjes. 

Mijn laatste week voorafgaand aan mijn vrijwilligerswerk heb ik in een vissersdorpje doorgebracht waar ik op sleeptouw ben genomen door een gigantisch mooie, lieve, gekke Malagassy. Zij runt een gargotte (eethuisje) aan het strand en is getrouwd met een Fransman. Zij heeft me de mooiste baaitjes laten zien én ze heeft mijn verdriet om het missen van ADE wat weggenomen door het vissersdorp op stelten te zetten met een billenshakeparty.

C'est fini. Het backpackleven zit er voorlopig even op. De komende 2 maanden, mijn vakantieweekje in La Réunion uitgezonderd, zal in het teken staan van lesgeven, kinderen verzorgen en hulp bieden aan mensen die het zo hard nodig hebben.